 |
Γιατί μου πάνε όλα στραβά; Είμαι άτυχη, είμαι τα επτά κακά της μοίρας μου, όλα μου πάνε ανάποδα και άλλα παρόμοια βαρύγδουπα και δυσοίωνα. Το σημερινό άρθρο είναι αφιερωμένο σε σένα που στην πρώτη δυσκολία ρίχνεις κάτω το κεφάλι, κλείνεσαι στο καβούκι σου και κλαις τη μοίρα σου.
Ο σημερινός υπότιτλος είναι δανεισμένος από κάποιο βιβλίο αυτοβελτίωσης, συγχώρα με που δεν θυμάμαι ούτε ποιο είναι, ούτε ποιος συγγραφέας το έγραψε για να αποδώσω τα credits, το ξέρω ότι αν ως δια μαγείας βρισκόταν σε αυτές τις γραμμές ο αγαπημένος μου Austin Kleon, θα θεωρούσε απαράδεκτο το γεγονός ότι γράφω χωρίς να δώσω τα εύσημα στον συγγραφέα και κανονικά θα έπρεπε να το αφαιρέσω από το κείμενό μου και να γράψω κάτι δικό μου.
Μου αρέσει όμως πολύ αυτό το παράδειγμα και θα το μοιραστώ, γιατί θεωρώ ότι ταιριάζει γάντι με αυτό που θέλω να πω σήμερα. Υπάρχει λοιπόν ο μύθος ότι πάει κάθε μέρα ένας άνθρωπος στην εκκλησία και επί ώρες παρακαλάει τον Άγιο της εκκλησίας να τον βοηθήσει να κερδίσει τον πρώτο αριθμό του λαχείου. Αυτό γίνεται κάθε μέρα.
Μια μέρα ο Άγιος λυπάται τον άνθρωπο που κλαίει και προσεύχεται μπροστά στην εικόνα του και με ανθρώπινη φωνή του λέει: «Σε παρακαλώ, αγόρασε ένα λαχείο»!
Το γνωστό δικό μας, συν Αθηνά και χείρα κίνει. Μας φταίνε όλα, βλέπουμε τις δυσκολίες και αποθαρρυνόμαστε και απογοητευόμαστε και πέφτουμε κάτω και δεν σηκωνόμαστε. Βλέπουμε γύρω μας τους ανθρώπους να επιτυγχάνουν και το αποδίδουμε στην τύχη.
 |
| Unsplash:Maria Lysenko |
Θελω να χασω κιλα αλλα δεν μπορω να κανω διαιτα. Έβλεπα ένα βιντεάκι στο Tik Tok πριν λίγο και μου έδωσε την έμπνευση να γράψω γι' αυτό το θέμα που ταλαιπωρεί τόσο κόσμο και εμένα μαζί. Μιλάμε για χρόνια που ζούμε σε καθεστώς πίεσης, στέρησης, πείνας, με αβέβαια και εφήμερα αποτελέσματα.
Ζούμε σε μια τοξική κοινωνία που σε όλες τις εκφάνσεις της ασχολείται με την εικόνα των άλλων, με τα κιλά, με την αξία που έχουν ή δεν έχουν οι άνθρωποι βάσει των κιλών τους. Μια κουλτούρα στέρησης και δίαιτας από τα μικρά παιδιά μέχρι ανθρώπους μεγαλύτερων ηλικιών.
Ήρθε και η εποχή των social media και ο καθένας θαρρεί ότι έχει το δικαίωμα να σχολιάζει τον άλλον για το βάρος του, για τα κιλά του, για τα ρούχα που διαλέγει, για το αν είναι παχύσαρκος ή λιπόσαρκος.
Δεν μπορώ να πω όχι. Και θα μου πεις: «Δηλαδή αν πεις όχι τι θα γίνει»; Έχεις δίκιο είναι πάρα πολύ δύσκολο να πει όχι ένας άνθρωπος που έχει μάθει σε όλη του τη ζωή να έχει τον τίτλο του καλού παιδιού. Να είναι φυλακισμένος πίσω από την εικόνα ενός αγγελικά πλασμένου πλάσματος όταν στην πραγματικότητα μάλλον δεν είναι.
Γιατί είναι εντελώς διαφορετικό να μην σε νοιάζει, να είσαι όντως το καλό παιδί που δεν έχει κανένα πρόβλημα και καμία προτίμηση και απλά ρέει όπως πάει ο ποταμός και όχι αντίθετά του. Είναι διαφορετικό το να θες να πεις όχι και να μην μπορείς να το πεις γιατί θα χάσεις τον τίτλο που οι άλλοι σου έχουν βάλει καμιά φορά προσπαθώντας να σε χειραγωγήσουν.
Ξέρεις αν μου λες από το πρωί μέχρι το βράδυ: «Ποιο καλό παιδί θα μου φέρει αυτό, θα μου κάνει αυτό, θα μου κάνει το άλλο», «Και τι καλό παιδί που είσαι», «και το παιδάκι μου κανένα πρόβλημα δεν μου έχει δημιουργήσει», πώς τελικά να γλιτώσεις από αυτήν την εικόνα που σε έχουν φυλακίσει.
Τι είναι το project 50 days challenge; Αν είσαι εδώ από τα παλιά, λογικά θα ξέρεις πόσο πολύ αγαπώ τις προκλήσεις. Και γι'αυτόν τον λόγο φαντάζομαι, συνεχώς μου πετάγονται σχετικά challenges στο feed μου στα social media. Το 75 days hard, που είχα γράψει γι'αυτό στο ipop πριν λίγο καιρό, αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι δεν το έκανα ούτε μια μέρα, γιατί για μένα ήταν πολύ σκληρό. Ωστόσο το Project 50 ημερών μου φαίνεται πιο βατό και δεσμεύομαι να το ξεκινήσω αύριο (09/02/23-30/03/2023).
Ο φόβος της επίκρισης είναι ένας υπαρκτός φόβος που μπορεί να ακινητοποιήσει τον άνθρωπο. Πόσες φορές είδες τον εαυτό σου εγκλωβισμένο μέσα σε επιλογές που μπορεί να μην σε κάλυπταν 100% απλώς και μόνο φοβούμενος για το τι θα πει ο άλλος αν κάνεις την χ κίνηση. Φοβόμαστε να εκτεθούμε, φοβόμαστε να είμαστε ο εαυτός μας, φοβόμαστε να πάρουμε ρίσκα, μήπως ο άλλος μας κρίνει. Η απάντηση που λέω πολύ συχνά όταν φοβάμαι την γνώμη του άλλου είναι ε και;
Ξαναγύρισα πίσω στο blog μου. Και να που γύρισα έστω και αργά, δειλά δειλά...Το ημερολόγιο έγραφε 28 Ιανουαρίου 2022 όταν ανέβηκε το τελευταίο άρθρο σε αυτό εδώ το blog. Με έβλεπες ίσως στο Instagram που ανέβαζα τα stories μου, στο ipop που ανέβαζα τα άρθρα μου κάθε μέρα, σε κανένα βιντεάκι στο youtube. Ναι, δεν λέγεται συνέπεια αυτό παιδιά και το ξέρω. Μην πυροβολείτε τον πιανίστα. Πόσα κομμάτια να κοπώ τέλος πάντων;
Το ημερολόγιο έγραφε 27 Φεβρουαρίου 2020, όταν πάτησα το κουμπί «Δημοσίευση» στο polka dots lady για τελευταία φορά. Σταδιακά το instagram έγινε Believer και πια η ibelievergrafei. Η κυρία με τα πουά μοιάζει με μια ανάμνηση και το blogging σαν ένα ξεχασμένο ημερολόγιο σε ένα συρτάρι που δεν ανοίγω πια. Σήμερα στην επιστροφή αυτή θα σου μιλήσω για affiliate marketing, για influencers και για όλα όσα ξέρω και είδα αυτά τα δύο χρόνια που έλειπα. Κάποιοι λένε ότι το blogging πέθανε. Όχι, δεν το πιστεύω. Σίγουρα δεν μοιάζει σε τίποτα με το blogging του 2013 που ξεκίνησα, αλλά σίγουρα είναι ένα μέσο από το οποίο έχουν βγάλει πάρα πολλά λεφτά άνθρωποι, απλά και μόνο δείχνοντας τη ζωή τους.
Έγραφα όλο αυτό το διάστημα, ίσως διάβαζες, είτε το neswletter «Τα γράμματα της Τρίτης» είτε στο αγαπημένο μου ipop.gr τα κείμενά μου και μπορώ να σου πω πώς νιώθω μεγάλη χαρά που έχω την ευκαιρία να γράφω κάθε μέρα και να πληρώνομαι από αυτό. Όσο περισσότερο γράφω, τόσο περισσότερο μου αρέσει να γράφω και να επικοινωνώ μέσω αυτού του μέσου.
